Sprzedaż konsumencka

a) NIEZGODNOŚĆ TOWARU Z UMOWĄ:

Odpowiedzialność sprzedawcy wobec kupującego powstaje wówczas, gdy towar konsumpcyjny w chwili jego wydania jest niezgodny z umową, co powinien udowodnić kupujący. Dla stwierdzenia zgodności towaru z umową ustawa z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej i zmianie Kodeksu cywilnego odwołuje się do następujących przesłanek:

• zgodności z podanym przez sprzedawcę opisem,
• cech okazanej kupującemu próbki lub wzoru,
• celu określonego przez nabywcę przy zawarciu umowy, co do którego sprzedawca nie zgłosił zastrzeżeń,
• przydatności dla celu zwykłego użytku,
• zgodności właściwości z właściwościami towarów tego rodzaju

oraz

• oczekiwaniom opartym na publicznie składanych zapewnieniach sprzedawcy, producenta lub jego przedstawiciela; w szczególności uwzględnia się zapewnienia, wyrażone w oznakowaniu towaru lub reklamie, odnoszące się do właściwości towaru, w tym także terminu, w jakim towar ma je zachować. Na równi z zapewnieniem producenta traktuje się zapewnienie osoby, która wprowadza towar konsumpcyjny do obrotu krajowego w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, oraz osoby, która podaje się za producenta przez umieszczenie na towarze swojej nazwy, znaku towarowego lub innego oznaczenia odróżniającego. Sprzedawca nie jest związany zapewnieniem, jeżeli wykazał, że zapewnienia tego nie znał ani, oceniając rozsądnie, znać nie mógł albo że nie mogło ono mieć wpływu na decyzję kupującego o zawarciu umowy, albo też że jego treść sprostowano przed zawarciem umowy.

Za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową uważa się również nieprawidłowość w jego zamontowaniu i uruchomieniu, jeżeli czynności te zostały wykonane w ramach umowy sprzedaży przez sprzedawcę lub przez osobę, za którą ponosi on odpowiedzialność, albo przez kupującego według instrukcji otrzymanej przy sprzedaży.

Domniemywa się, że niezgodność istniała w chwili wydania towaru, w przypadku stwierdzenia niezgodności towaru z umową przed upływem 6 miesięcy od jego wydania.

Sprzedawca nie odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową, gdy kupujący w chwili zawarcia umowy o tej niezgodności wiedział lub, oceniając rozsądnie, powinien był wiedzieć. To samo odnosi się do niezgodności, która wynikła z przyczyny tkwiącej w materiale dostarczonym przez kupującego.

Uprawnienia przysługujące kupującemu:

• żądanie naprawy albo wymiany rzeczy,
• żądanie obniżenia ceny albo odstąpienie od umowy są dopuszczalne jeżeli z przyczyn określonych w ustawie kupujący nie może żądać naprawy ani wymiany, sprzedawca w odpowiednim czasie nie wywiązał się z obowiązku naprawienia albo wymiany, naprawa albo wymiana naraziłyby kupującego na znaczne niedogodności. Od umowy kupujący nie może odstąpić, gdy niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jest nieistotna.

W związku z powyższym swobodne decydowanie przez kupującego o sposobie ochrony przy sprzedaży konsumenckiej zostało znacznie ograniczone. Konieczne jest jednak wskazanie, że jeżeli sprzedawca co do zgłoszonego przez kupującego żądania naprawy albo wymiany nie ustosunkował się w terminie 14 dni, uważa się, że uznał je za uzasadnione.

Kupujący traci uprawnienia jeżeli przed upływem dwóch miesięcy od stwierdzenia niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową nie zawiadomi o tym sprzedawcy. Roszczenia kupującego określone przedawniają się z upływem roku od stwierdzenia przez kupującego niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową. Sprzedawca odpowiada za niezgodność towaru konsumpcyjnego z umową jedynie w przypadku jej stwierdzenia przed upływem dwóch lat od wydania tego towaru kupującemu. Termin ten biegnie na nowo w razie wymiany towaru. Upływ powyższych terminów nie wyłącza wykonania uprawnień wynikających z niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową, jeżeli sprzedawca w chwili zawarcia umowy wiedział o niezgodności i nie zwrócił na to uwagi kupującego.

Uprawnień unormowanych w ustawie z dnia 27 lipca 2002 r. o szczególnych warunkach sprzedaży konsumenckiej i zmianie Kodeksu cywilnego nie można wyłączyć ani ograniczyć w drodze umowy zawartej przed zawiadomieniem sprzedawcy o niezgodności towaru konsumpcyjnego z umową.

b) GWARANCJA:

Udzielenie gwarancji jest dobrowolne i następuje bez odrębnej opłaty. Podkreślić należy, że oświadczenie gwaranta może być zamieszczone w dokumencie gwarancyjnym lub reklamie. Oświadczenie o udzieleniu gwarancji określa obowiązki gwaranta i uprawnienia kupującego, w przypadku gdy właściwość sprzedanego towaru nie odpowiada właściwości wskazanej w tym oświadczeniu. W dokumencie gwarancyjnym należy zamieścić podstawowe dane potrzebne do dochodzenia roszczeń z gwarancji, w tym w szczególności:

• nazwę i adres gwaranta lub jego przedstawiciela w Rzeczypospolitej Polskiej,
• czas trwania i terytorialny zasięg ochrony gwarancyjnej,

Ponadto powinno być w nim zawarte stwierdzenie, że gwarancja na sprzedany towar konsumpcyjny nie wyłącza, nie ogranicza ani nie zawiesza uprawnień kupującego wynikających z niezgodności towaru z umową.

Gwarantem może być sprzedawca, bądź inna osoba, w szczególności producent.